Resident Evil Village – İnceleme
Her yıl olduğu üzere bu yıl da oyun dünyasının en boş geçtiği vakitlerden birindeyiz. Bilhassa yeni kuşağa geçtiğimiz için oyun sayılarında biraz daha düşüş olduğunu söyleyebiliriz. Yeni jenerasyona özel oyun çıkmamasının yanı sıra bağımsız oyunlar dışında pek oyun da çıkmıyor bu aylarda. Lakin bu sakinliği geçtiğimiz haftalarda PlayStation 5 özel oyunu Returnal, bu hafta da Capcom’un başarılı ve tanınan görüntü oyun serisi Resident Evil bozdu. Returnal, PlayStation 5’e özel olmasıyla; Resident Evil da son birkaç yıldır tekrar yakaladığı popülerlik ve muvaffakiyet sebebiyle bir oldukça merak edilen oyunlar oldu. Resident Evil’ın çıkması ile birlikte de oyun gündemi süratli bir biçimde Resident Evil’a kaydı diyebiliriz. Pekala serinin yeni oyunu Resident Evil Village nasıl olmuş?
Yayıncılığını ve geliştiriciliğini Capcom’un yaptığı görüntü oyun serisi Resident Evil’ın yeni oyunu Resident Evil Village, hem yılın en boş vaktinde çıkması sebebiyle hem de sevilen yedinci oyunun akabinde yakalanan muvaffakiyet ile mutlaka bu yılın en çok beklenen oyunları ortasındaydı. Oyun çıkmadan evvel yayınlanan birkaç farklı demo ile oyuncular oyunu az da olsa deneyimleyebildi. Ben de demoları deneyimleyerdenim ve şunu söylemek isterim demoları deneyip bitirdiğimde daha fazlasını oynamak istedim. Çok büyük heyecanla beklemediğim oyun demolardan sonra ilgimi bir epey çekti. Pekala oyunun tam versiyonunu bitirdikten sonra neler hissettim, bu inceleme yazımızda bunları sizlere aktarmaya çalışacağım. İnceleme boyunca öyküden spoiler vermeyeceğimi belirtmek isterim. Sadece yazının “Hikaye” kısmında oyundan birkaç ayrıntı vereceğim lakin onda da spoiler gelmeden ihtarını yapacağım.
Kıssa
Oyunun öykü kısmı ile başlamak sanıyorum ki en güzeli. Residen Evil Village, Resident Evil 7’ın üç yıl sonrasında geçiyor. Şayet yedinci oyunu oynamadıysanız oyun size olan olayları özet geçmek için oyunun çabucak başında bir görüntü izletiyor. Kısaca şayet yedinci ve sekizinci oyuna dair hiçbir kıssa ayrıntısı öğrenmek istemiyorsanız Öykü kısmını geçmenizi öneriyorum. Lakin sizler için kısaca öykünün pek keyifli olduğunu, merak ettirdiğini ve sürükleyici olduğunu söyleyebilirim. Buradan sonrasında ufak spoilerlar bulunuyor.
Sekizinci oyunda dediğimiz üzere olayların üzerinden 3 yıl geçmiş ve ana karakter Ethan Winters, eşi Mia ile yeni bir hayata başlamış. Yeni hayatlarının en büyük değişikliği de bir çocukları olması. Her ne kadar Mia geçmişi hatırlamak istemese de Ethan geçmişe dair birtakım şeyler konuşmak ister ve tam bu sırada kainatın tanınan yüzü Chris Redfield oyuna dahil olur ve olaylar değişik bir yere masraf. Bu sahneden sonra kızınız kaçırılır ve Ethan Winter garip olayların yaşandığı bir kasabada gözünü açar. Sonrasında is kızını arayan Ethan bir yandan da bu garip kasabadaki olayları anlamaya çalışır. Oyunun öyküsünün bilhassa başlangıç kısmında epey farklı ve hoş hissettirdiğini söyleyebilirim. Birkaç defa kıssa kritik anlar yaşıyor ve o kısımlar oyunu daha keyifli hale getirmiş. Bilhassa oyunun giriş kısmının bir epey hoş olduğunu söylemem gerek. Hem oyunu hem kasabayı çözmeye çalışırken başınıza gelenler, bir yandan da oyuncuya verilen yüksek keşfetme hissi çok başarılı.
Kıssa ile irtibatlı olarak aslında oyunun kaygı dozundan da bahsetmek gerek. Kaygı oyunu olarak başlayan seri bildiğiniz üzere bir noktada aksiyona döndü. Yedinci oyun ile birlikte de tekrar kaygıya döndü. Bu oyun aksiyon ve kaygının harmanlanmış hali. Yedinci oyun kadar korkutmuyor lakin aksiyon oyunu denecek kadar da aksiyona sahip değil. Bence çok gerçek bir noktada kalınmış lakin bir noktaya kadar. Oyunun Lady Dimitrescu kısmı ile birlikte oyunun kaygı dozajı bence düşüyor. Şöyle diyerek özetleyebilirim: Oyunun başında dehşetten kaçacak delik aradığınız canavarlar, Lady Dimitrescu kısmından sonra “Gel, gel sen de gel.” kıvamında bir hale dönüşüyor. Aslında Capcom’un da açıkladığı üzere evvelki oyuna çok fazla oyuncu “korkunç olmuş” dediği için bu oyunda bu kısmı biraz kısmışlar. Çok fazla jumpscare, yani ekrana ansızın çıkma durumu da yok. Elbette var lakin can sıkan cinsten değil. Son olarak da çok kısa bir şey söylemek istiyorum. Kotaku’nun da aktardığı üzere Capcom’un, Ethan Winters’ın eli ile ilgili önemli sorunları var.
Oynanış
Bir oyunun en değerli kısmı da elbette oynanış kısmı. Kıssa kısmında da dediğim üzere sekizinci oyun, eski oyunlarla yedinci oyunun karışımı üzere olmuş. Yedinci oyuna nazaran aksiyon biraz daha yüksek. Birinci yardım materyali, mermi ve silah üzere eşyaları çok daha rahat buluyorsunuz. Şayet etrafta çok zorlamadan yavaşça gezseniz bile çokça eşya bulabiliyor ve aksiyon kısımlarında daha rahat edebiliyorsunuz. Bu dediklerim elbette oyunun olağan modu için. Oyunu zorlaştırdığınız vakit işler kestirim edebileceğinizden çok daha farklılaşıyor. Şayet şiddetli bir tecrübe istiyorsanız en güç modda oynamanızı tavsiye ederim.
Kestirim edebileceğiniz üzere düşmanlar tekrar birkaç kurşunda ölüyor ve nişan alması bilhassa konsolda bir oldukça güç. Düşmanın çabucak tabanınızda olması ve sizin sıkıntı bir halde ateş etmeniz de o klasik Resident Evil gerginliğini uygun bir formda yansıtıyor. Kullanabileceğiniz silahları oyun size kıssa gereği vakti geldiğinde veriyor. Bu silahlarınızı etrafta bulduğunuz parlar ile oyunun içerisinde farklı yerlerde bulunan satıcıdan geliştirebiliyorsunuz. Bu satıcıdan birebir vakitte eşya da alabiliyorsunuz. Son olarak bu satıcının yanında oyununuzu kayıt da alabiliyorsunuz.
Elbette yalnızca satın alarak yahut etrafta ekipman bularak değil, etraftan bulduğunuz çeşitli craft gereçleri ile de kendinize birinci yardım materyali ve mermi üzere şeyler craftlayabiliyorsunuz. Dediğim üzere ufak bir eforla oyunda çokça ekipman bulabiliyorsunuz.
İncelemenin kıssa kısmında oyunun korkunçluğunun düştüğünü söylemiştim. Aslında bunun sebeplerinden biri de oyunu yapısı. Oyun aslında büsbütün lineer bir yapıya sahip. Fakat yeniden de kendinizi özgür hissedebiliyorsunuz. Oyun kısım bölüm yapılmış ve bu kısımlar ortasında seçim yapamıyor yahut bir oraya bir buraya gidemiyorsunuz. Örneğin; evvel kaleye gidip oradaki tüm işleri halledip oradan aldığınız obje ile öbür kısmın kilidini açıyorsunuz. Yani oyunun size sunduğu sırayla yapıyorsunuz her şeyi. Lakin bu kısımlar içerisinde spesifik birkaç durum hariç oyun büsbütün size bırakılıyor. Size yalnızca genel emel söyleniyor, bu hedefe ulaşmak için neler yapmanız gerektiği değil. Oyunu çözmek de kolay olduğu için bu özgürlükten sıkılmak yerine keyif alıyorsunuz. Bilhassa bulmaca dizaynlarını çok beğendim. Bir bulmacanın içerisinde olduğunuzu oyun size söylemiyor. Evvel bulmacayı anlamanız, sonra da bulmacayı çözmeniz gerekiyor. Yer yer “Ne yapacağım ben artık?” sorusu hasıl oluyor lakin ufak bir gezintiyle işler çözülüyor. Tüm bunlar yaşanırken de dediğim üzere size ayrılan bölge içerisinde rahatça geziyorsunuz. Rahat derken elbette sizi vahşice öldürmeye çalışan bossları saymıyorum. Esasen oyunun ıstırabı da burada. Bulmacaları çözüp çıkış yolu ararken bölgede o kadar çok dolaşıyorsunuz ki o peşinizde olan yırtıcı yaratık yahut yaratıklar korkutuculuğunu yitiriyor. Atılımlarını bilip ona nazaran davranıyorsunuz ve güya tehdit yok üzere gezmeye başlıyorsunuz. Yer yer sizi çok hoş bir halde sıkıştırıyor ve o vakit çokça geriliyorsunuz fakat dediğim üzere çok az başınıza geliyor. Tekrar de toparlamak gerekirse kısım dizaynlarını ve savaş kısımlarını sevdiğimi söyleyebilirim.
Grafik ve Ses
Oyunun dizaynları sahiden başarılı. Dizaynların bu kadar hoş gelmesinin sebebi de elbette grafikler. Ne yazık ki yeni kuşak geldiğinden bu yana yeni kuşağı tam olarak hissedebildiğimiz bir oyun oynayamadık. Residen Evil Village’ı hem PlayStation 5’te hem de PlayStation 4’te deneyimleme fırsatı buldum. Evvel PlayStation 5’te oynadım ve hakikaten grafikler bir epey başarılıydı. Lakin yeniden de yeni jenerasyon bir oyunmuş hissiyatını alamadım. Akabinde deneme emeliyle PlayStation 4’e geçiş yapınca fark ettim ki iki konsollar ortasında hakikaten büyük bir fark var. Bilhassa performans manasında PlayStation 5 çok akıcı. Yer yer FPS düşmeleri oluyor lakin genel olarak oyun pürüzsüz diyebilirim. Uygun bir yüksek imaj kalitesine uygun bir monitörle oynayınca da PlayStation 5 başında geçirdiğim vakit bitsin istemedim. Fakat bu elbette PlayStation 4 rezalet manasına gelmiyor. Evet; grafikler PS5 versiyonuna nazaran daha berbat, FPS daha düşük ve yer yer gözünüze çok batıyor. Hatta vakit zaman kaplamalar da geç yükleniyor. Lakin yeniden de oyunun grafiksel manada başarılı olduğunu söylemek gerek. Oyunun güzel olduğunu fakat aygıtın gücünün yetmediğini anlayabiliyorsunuz. Yeni kuşağın farkını katiyetle PS4’te oynayınca fark ettim. Bu jenerasyonun sonlarına gerçek oyunların görselliği nasıl olacak nitekim merak ediyorum.
Son olarak oyunun seslerinden bahsedeyim, sonuçta bu bir dehşet oyunu ve dehşet oyununda sesler ziyadesiyle kıymetli. Seslendirmeler çok kaliteli ki aslında bu kadar yüksek bütçeli bir oyundan berbat olması beklenemezdi. Birebir biçimde ortam sesleri ve yaratıkların sesleri de bir oldukça başarılı. Oyun hem atmosferi hem grafikleri hem de sesleri ile sıkıntılı bir yerde olduğunuz size hissettiriyor. Kulaklıkla oynadığınız vakitte oyun sizi bir epey zora sokuyor. Bilhassa giriş kısmında seslere nazaran gittiğiniz bir kısım var, o kısım işte seslerin tesirini sonuna kadar hissettiriyor.
Puan
Genel olarak toparladığımda Resident Evil Village keyif alarak oynadığım bir oyun oldu. Acil işleri süratlice halledip başına oturmak istediğim ve oturunca da yorulana kadar kalkmak istemediğim bir oyundu. Dehşet kısımlarını çok ağır yapmamaları da dediğim üzere oyuncunun yorulmasının önüne geçiyor. Resident Evil Village katiyetle insanın çocukluğunda yaşadığı oyun oynama heyecanını geri getiren bir oyun en azından benim için o denli oldu) fakat süper bir oyun olduğunu da söyleyemem. Oyunu ben yaklaşık 11 saatte bitirdim. Türkiye’deki oyun fiyatları sebebiyle de kimseye ne yazık ki alın yahut almayın diyemiyorum.
0 puan için her şeyiyle makus rezalet bir oyun, 10 puan için eksiksiz muazzam bir oyun ve 5 puan için de ortalama bir oyun dersek, benim Resident Evil Village’a puanım 8 olur.
Kaynak: Donanım Haber